Loes is moeder van drie kinderen. Na twee ‘standaard’ bevallingen verwachte Loes dat ook bij dit kindje alles volgens het boekje zou lopen. Niks bleek minder waar. In dit en het artikel van volgende week lees je het verhaal van Loes en haar dochter Fleur. Dit veel te vroeggeboren werd.
Het verhaal van fleur, niet het verhaal waar je je op voorbereid hebt na twee ‘standaard’ bevallingen…
Nattigheid
Op vr 10 mei voelde ik letterlijk nattigheid. Ik verloor vocht waarvan ik zeker wist dat het geen urine was… Na lang dubben want het was inmiddels vrijdagavond en dus geen dagdienst van de verloskundige toch maar gebeld, ik mocht langskomen. De vk kon bijna met zekerheid zeggen dat het geen vruchtwater was, maar toch stuurde ze me langs het ziekenhuis. Na twee keer alle onderzoeken gedaan te hebben leek het idd geen vruchtwater en mocht ik naar huis. Leek idd want het vochtverlies bleef aanhouden en zat me niet lekker. Maandag belde ik weer de vk en ze was in de buurt visite aan het rijden en zou langskomen. Toen ze er was kon ze me vrijwel meteen zeggen dit is foute boel: ‘ het ziet eruit als vw, het ruikt naar vw en dus zal het ook wel vw zijn.’
Lees ook: Wanneer is een kindje een prematuur geboren kindje?
Met spoed naar het ziekenhuis
Ik werd weer met spoed naar het Z-H gestuurd. Hoewel het nog niet tot me doordrong, ik had die ochtend nog gesjouwd met de grote boodschappen en moest onze jongste nog van de peuterspeelzaal halen, werd me snel duidelijk gemaakt dat ik niet meer zelf mocht rijden of lopen, maar zoveel mogelijk plat moest blijven liggen. Dit in verband met het risico van uitzakken navelstreng omdat ons kleine grietje dus nog veel te klein was en nog helemaal niet was ingedaald. Ik was die maandag pas 29 weken zwanger.
Vruchtwater
In het ziekenhuis werd het al snel duidelijk: het was inderdaad vruchtwater, mijn vliezen waren mogelijk ergens aan de bovenkant gescheurd. Ik werd per direct opgenomen en op volledige bedrust gezet… oef!
Dat hakte er emotioneel even in. Ik ben huismoeder en hoe moest dit nu met de kindjes? Daar ging mijn eerste zorg heen. Ik moest in het ziekenhuis blijven en mocht niet meer naar huis, hoe dan????
Longrijping
Daarbij kwam de spoed voor het kindje in mijn buik, longrijping werd toegediend en de komende 48 uur waren cruciaal. Ik wist dat ik zo snel mogelijk thuis moest ‘loslaten’ om ervoor te zorgen dat ik rust creëerde voor de baby in mijn buik. Ze mocht nog niet komen, het was echt te vroeg!!!!
Gelukkig hebben we het heel snel kunnen regelen met lieve familie en zelfs moeders uit de buurt die onze kindjes best af en toe wilde opvangen, fantastisch! De planning kon ook doorgezet worden op de lange termijn, in het beste geval zou ik immers 8 weken in het ziekenhuis blijven.
Angst om te bevallen
De angst om te bevallen was constant aanwezig, de ctg ’s ochtends om de conditie van de baby te bekijken kon me niet vroeg genoeg gedaan worden. De nachten waren lang, iedere krampje, voel ik haar nu wel of niet bewegen en beweegt ze juist veel of weinig en is dat dan wel of niet goed, verloor ik de ene dag meer vruchtwater dan de andere dag. De onzekerheid en angst vond ik heel heftig. Maar ik moest naar eerst de 30 weken en dan de 32 en dan zelf misschien de 35 weken, want dan waren haar kansen en vooruitzichten zoveel beter.
Na de eerste week
Een week later op maandagochtend, ik had slecht geslapen en hoewel ik blij was dat er inmiddels een drie in plaats van een twee stond voor het aantal weken zwangerschap, voelde ik me niet gerust. Op eigen verzoek lag ik al om 6.45 aan de ctg. Na vijf min kwamen er vijf artsen aan. De ctg gaf aan dat de baby een regelmatige dip in hartslag gaf op de ‘harde buiken’ die ik voelde. Ik werd met spoed naar de verloskamers gereden en klaar gemaakt voor transport. Ik lag immers in het Rijnstate in Arnhem en daar vangen ze geen baby’tjes onder de 32 weken op. Gelukkig was er plaats in Nijmegen. Om 7.30 lag ik in de ambulance met sirenes naar Nijmegen.
Lees ook: Sondevoeding en longrijping bij prematuren
Op transport
Daar aangekomen werd het ook weer rustig op de ctg, niet in mijn hoofd. Het rommelde en ik voelde dat het de verkeerde kant op ging. De ctg traceerde niet al mijn ‘harde buiken (achteraf waren het weeën maar ik dacht als ik niet zeg dat het weeën zijn dan zijn het geen weeën😜). Omdat mijn buik nog niet zo groot was en ze de banden niet zo strak en goed eromheen konden krijgen. Toch kreeg ik er weer vertrouwen in en werd ik naar de afdeling gebracht. Dan bleef ik toch gewoon nog een aantal weken in Nijmegen?! Ze moest nog even blijven zitten om te groeien!
Toch weer mis
Maar ook dit bleek schijn. Dinsdag ochtend rond lunchtijd, mijn bezoek was net weg, ging ik naar het toilet om te plassen. Toen ik terug kwam en op het bed ging zitten voelde ik meteen, ‘dit is niet goed’. Ik drukte op het belletje en de vpk keek en ja hoor waar ze al die tijd bang voor waren was gebeurd: de navelstreng was uitgezakt. Ze zei nog: probeer rustig te blijven want er gebeurt nu heel veel voordat ze op de spoedbel drukte. Direct stonden er tien artsen om mijn bed, extra infuus, snel nog een echo, katheder inbrengen en met spoed naar de ok… ik hoorde de vpk hijgen van het harde rennen over de gang… ik ging onder volledige narcose en binnen een paar minuten hebben ze Fleur uit mijn buik gehaald!!!
Volgende week lees je hoe het verhaal van Fleur verder gaat!